ما دیگر حتی کاری به مجوز میرحسین نداریم
از همان ۲۲ خرداد تمام شد. دیگر هيچ چيز مثل سابق نخواهد بود. ما تا به امروز فقط به جلو حرکت کرده ایم و این جلو یعنی همان آزادی. بارها و بارها نا امید شدیم، ترسیدیم، بهت زده شدیم ازین همه خونی که ندیده بودیم و در اندک زمان قدرت هضمش را هم نداشتیم. ازین همه آدم که مردند پیش رویمان و ما حتی نتوانستیم آنطور که میخواهیم گریه کنیم برای تمام آرزوهاشان که دفن شد، برای جوانیشان که اینهمه همسن ما بودند، برای تمام روزهایی که هنوز باید زندگی میکردند، برای خنده هایی که هنوز میشد سر بدهند از ته دل ... برای آنها که سبز بودند و سرخ رفتند، که سبزیشان هرگز فراموشمان نخواهد شد ... دل ما خیلی گرفته است! اما با همه ی اینها جا نزدیم.ما هستیم هنوز. نسلی که لالایی کودکیش "دشمن بداند ما موج خروشانیم " باشد حق دارد نترسد به این سادگیها از باطوم از تیر و تفنگ از تهدید از توبیخ ... حتی نترسد از ترسی که هر از گاه و شاید بارها بسراغش آمد.ما یادمان هست هر روز صبح که برمیخیزیم عزیزانمان را در سلولهای انفرادی تنگ بی پنجره. ما حواسمان هست به تمام دختران و پسران سرزمینمان که اینروزها تنشان آماج مشت و لگدهای خصمانه است. ما ظلمتان را فراموش نمیکنیم. دنیا فراموش نمیکند. اصلا مگر حافظه ی تاریخی بشر را میشود پاک کرد؟ما دیگر حتی کاری به مجوز میرحسین هم نداریم. مجوز ما تمام خونهاییست که نه فقط اینروزها که این ۳۰ سال دادیم. مجوز ما تمام دربندان ما هستند که محکومند به دوری از زن و فرزند از مادر و پدر.که تلف میشود جوانیشان اینهمه بیهوده، که میسوزد آمال هاشان بهمین سادگی، که سفید میشود موهاشان در آنهمه سیاهی ... که تنها جرمشان آزادی خواهیست.حالا هم به سندیت همین مجوز فردا بازهم دست در دست به خیابان میرویم . نه فقط تهران که تمام ایران که تمام دنیا که هر ایرانی ... پیش از آنکه خرداد هم گم شود میان آنهمه درس و کار. میان روال عادی زندگی. پیش از آنکه دوباره عادت کنیم به کتک خوردنی که فقط نوعش مهم بود، پیش از آنکه تمام شویم میان یاس و ترس، خردادمان را در ۱۸ تیر پررنگ کنیم به خاطر خونی که قول دادیم پس میگیریم، بخاطر همه آنها که رفتند، بخاطر تمام آنها که بعد ازین میروند، که نمیترسند، که فریاد میزنند، که بهای آزادی را میدانند ...
مرگ بر رزیم
RépondreSupprimer