نمایش اعترافات

از بالاترین
پنجشنبه 15 مرداد1388
اوایل دهه شصت بود که یکی از بزرگان اقوام پدرم را آوردند در تلویزیون وقت جمهوری اسلامی . بچه بودم اما بزرگ تر ها بعدا گفتند که چقدر جوانان در زندان از ادامه مبارزه نا امید شدند, وقتی او اعتراف کرد که چقدر اشتباه کرده.
نمی دانم او در آن اعترافات چه گفت اما می دانم که آن ها که در زندان بودند و برخی که بیرون, یا از ادامه مبارزه دست کشیدند یا آن قهرمان در نظرشان فرو ریخت.
هفته گذشته بود که اعترافات همرزمان موسوی و خاتمی و اصلاح طلبان, از تلویزیون جمهوری اسلامی پخش شد.
تفاوت در این بود که این بار کسی از زندانیان سیاسی دستگیر شده و معترف, قهرمان نساخته بود که با چنین نمایش هایی فرو بریزد.
و کمتر کسی را دیدم که ناامید شده باشد از ادامه راهی که پا گذاشته در آن.
نمایش اعترافات گویی با همان سناریوی اولیه نوشته شده بود. با کمی تغییر که نویسندگانش جوان تر شده بودند و با کمک اینترنت و چند کتاب, کلمات و جملات جدید در سناریوی اعترافات گنجانده بودند.
آن سال ها هم کسانی را به محاکمه کشیدند و نمایش اعترافشان را پخش کردند که به تعبیر امروزی, بیدادگاه شاه را تجربه کرده بودند, مصیبت مرگ عزیزان و شکنجه خود را چشیده بودند اما از اعتقاد خود دست نکشیده بودند.
آن سال ها, زندانی, قهرمان بود و اعترافش, شکست او به حساب می آمد. اما امروز, جوانان و پیرترهایی که جریانات سیاسی روز را از خیابان و اینترنت جستجو و دنبال می کنند, آرمان خود را می جویند و اگر رهبرانشان را به چنین اعترافی وادارند, رهبر دیگری بر می گزینند تا مسیرشان برای رسیدن به آرمانشان ضربه نخورد.
آنچه نمی دانم این است که نمایشی که هفته پیش شروع کردند, تا کجا قرار است ادامه بیابد؟ تا آخرین رهبر؟